هــنــگام: قیامت

۱۳۹۱ آذر ۲۲, چهارشنبه

قیامت

بگذار

من نگفته برایت چشم می گذارم

با اشک !

جایی بروی که کسی

نباشد - نبیند

جایی که بتوانی باز بخندی

و پایان تاریخ را

باز

به عقب بیندازی

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

هویت همیشه دغدغه ی آزاردهنده ای بوده گوشه ی ذهنم

کیستی و چیستی سوالهای هولناکی هستند و تمام بازتاب فعلی من در قبالشان بر عهده ی شانه هایم است و حالا حالا ها مانده تا راهی به تحلیل ذهن خامم پیدا کنند.

از آنچه برای تشخیص و افتراق مان از همدیگر ساخته ایم اما، می توانم برایتان بگویم که مجید دیانت فر هستم، بیست و هفت ساله، متاهل و مهندس مکانیک که فرسخ ها با عنوان اکتسابی ام فاصله دارم . اگر به اختیار خودم بود از همان پانزده سالگی راهم را جدا می کردم از همرنگ شدن با جماعت و حالا شاید راضی تر بودم و دلخوش تر، شاید هم نه

از سال 85 وبلاگ می نویسم و شبیه روحیاتی که یحتمل از فرهنگ جامعه ام بی بهره نباشد ، موقتی و زودگذر و تابع شرایط روحی

دچار عادت موروثی شده باشم انگار

از همین "هنگام" شاید بشود از قفس یک عادت گریخت !
بخوانید :
امیدوارم که بشود گریخت !