عکس از : Philippe Mougin
همیشه نسبت به ساحل و دریا نظرم به نظر حافظ نزدیک بوده که : شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل ، کجا دانند حال ما سبک باران ساحلها
و از شما چه پنهان که چنین سبک باری و هایل بودنی رو شخصا لمس کردم به مقدار کافی .
اما این عکس تموم آرمان مکان زندگی عاشقانه ی من رو نشون میده و اون پرچمی هست شاید سرخ - احتمالا یکی از دلایل سیاه سفیدی عکس اینه که رنگش به انتخاب مخاطب باشه یا نه - که در انتهایی ترین نقطه ی ساحل زده م و بی مهابا وارد دریا شدم . قرار بوده معشوق همین پرچمی که به نوعی نماد یاد من هست رو مراقبت کنه و هر از گاهی که خسته و رنجور سر از دریا ی متلاطم بیرون آوردم نشونم بده ، هم هستن خودش و هم پابرجایی پرچم یادم رو.
ولی انگار از معشوق قصه ی ما خبری نیست . این پرچم هم که پابرجایی اش ازغرور " غرقه در دریا " ست فقط !
