هــنــگام: بی قراری

۱۳۹۱ بهمن ۵, پنجشنبه

بی قراری

حس دردآوری ست اینکه بین همهمه ی آدم ها، یکهو دلت خالی شود ضعف برود. بعد بی که کسی بفهمد کمی برای خودت دل بسوزانی و سعی کنی هضم شود. همین جاهاست تقریبا که بی قراری شروع می شود و...

پ.ن : چندین خط ادامه ش دادم بعد که برگشتم دیدم بی فایده ست و تمسخر انگیز
بقیه اش را یا تجربه کردی و می دانی چه دردی ست یا نکردی و خب هیچی.

۲ نظر:

..۶ بهمن ۱۳۹۱ ساعت ۰:۵۹
همین جاهاست..
جایی که هنوز شروع نشده ، تمام میشود
/تمام نشده شروع میشود..
این ناگهان های لعنتی را میگویم
پاسخحذف
پاسخ‌ها
مهران مهرانگیز۱۰ بهمن ۱۳۹۱ ساعت ۱۰:۵۵
مرسی
پاسخحذف
پاسخ‌ها

افزودن نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

هویت همیشه دغدغه ی آزاردهنده ای بوده گوشه ی ذهنم

کیستی و چیستی سوالهای هولناکی هستند و تمام بازتاب فعلی من در قبالشان بر عهده ی شانه هایم است و حالا حالا ها مانده تا راهی به تحلیل ذهن خامم پیدا کنند.

از آنچه برای تشخیص و افتراق مان از همدیگر ساخته ایم اما، می توانم برایتان بگویم که مجید دیانت فر هستم، بیست و هفت ساله، متاهل و مهندس مکانیک که فرسخ ها با عنوان اکتسابی ام فاصله دارم . اگر به اختیار خودم بود از همان پانزده سالگی راهم را جدا می کردم از همرنگ شدن با جماعت و حالا شاید راضی تر بودم و دلخوش تر، شاید هم نه

از سال 85 وبلاگ می نویسم و شبیه روحیاتی که یحتمل از فرهنگ جامعه ام بی بهره نباشد ، موقتی و زودگذر و تابع شرایط روحی

دچار عادت موروثی شده باشم انگار

از همین "هنگام" شاید بشود از قفس یک عادت گریخت !
بخوانید :
امیدوارم که بشود گریخت !