نکته ی ظریف و به تدریج مهم

سفره ی افطار این دو سه شب زمینه ی مهیایی شده برای دیدن دوباره ی تلویزیون و سریال های که زیرکانه درست بعد افطار و اذان شروع می شوند و من به جبر جنبه ی حیوانی م که محتاج خوردن است و به احترام خانواده ای که حالا کمتر دورهم جمع می شویم سر سفره روزگاری را مرور می کنم که تمامی سریال ها را بی هیچ کم و کاستی می دیدم حتی اگر به قیمت ننوشتن تکالیف مدرسه م تمام می شد

سریال " خداحافظ بچه " را البته نگاه می کنم فقط و امشب نکته ی ظریفی در این سریال دیدم که مدتی ست ذهنم را بخودش مشغول کرده است

شهرام حقیقت دوست ، در نقش مردی که فهمیده دیگر بچه دار نمی شود به محض ورود به شرکت و یا در جمع دربان های بیمارستان این موضوع را بیان می کند ولی خودش و زنش به طرز غریبی از گفتن این موضوع به خانواده درجه ی اول شان طفره می روند حتی به پنهان کاری افراطی و مضحک حتی به دروغ !

نکته ای که این روزها در بین خیلی از خانواده ها به چشم دیدم و شنیدم

خاصه در بیماری های پیش امده در بین یک خانواده که به حلقه ی اول خانواده های اطراف درز پیدا نمی کند ولی همکاران شرکت از ریز آن با خبرند.

این ترجیح از کجا می اید که شخص حاضر است شادی ها و رنج هایش را نه با پدر و مادر ، خواهر و برادر که با همکاران و هم درس ها در میان بگذارد؟

نمی دانم این از اقتضائات دنیای مدرن است یا از فاصله ی نسلی ، طبقاتی ، شعوری و حتی شوری درون خانواده ها که چنین اتفاقاتی رو به افزایش است . در واقع می توان هر کدام از این ها را دلیل لازم دانست اما مجموع شان بعید است کافی باشد .